Mijn zeer geliefd topteam

Het is toch ook wat, als je als zus en broer hoort dat je jongste zusje borstkanker heeft. Op het moment dat ik uit de eerste gesprekken kwam, stapten mijn broer en zijn lief net op het vliegtuig naar Vietnam. Hij zou belangrijke uitslagen pas uren later te weten komen. Ondertussen konden we in Nederland ook alleen maar afwachten en deed iedereen dat op zijn eigen manier (wandelen, alles vast uitzoeken, hond knuffelen).

Mijn moeder leeft natuurlijk niet meer, is vijftien jaar gestorven aan de gevolgen van darmkanker. We hebben alle kuren en operaties met haar meegemaakt. Tot het bittere eind. En nu mis ik haar natuurlijk best. Al was het maar om haar lieve acties zoals een nette pyjama voor in het ziekenhuis voor me kopen. Haar leegte wordt heel bijzonder opgevuld door mijn zussen en broer, zelfs tot en met verzorgen van een nette pyjama en ander ziekenhuis-gerei! Gelukkig is mijn vader er ook nog met zijn lieve vriendin die ons op hun manier steunen, heb ik heel lieve schoonouders die altijd de juiste woorden weten te vinden, en naast mijn zussen en broer ontiegelijk veel lieve mensen om me heen die ook als familie aanvoelen. En die me maar bloemen, cadeautjes en kaarten blijven sturen en maaltijden komen brengen. ❤️

Maar je eigen vlees en bloed … je eigen familieluchtje … daar word je toch heel rustig van. Dus gaat mijn oudste zus mee naar afspraken in het ziekenhuis (aangezien ze al decennia in de oncologie werkt). Ze weet veel, vooral van de laatste onderzoeken, welke artsen je wel of niet moet hebben en waar je eventueel je weggehaalde tepel opnieuw het mooist kan laten tatoeëren. Maar voor haar is het tegelijkertijd zwaar, want … ze weet dus veel. En wil het beste voor mij. En ik ben, zoals de meeste mensen weten, een eigenwijze donder, dus ook niet altijd de makkelijkste. Lieve zus Lilian ging de eindeloos durende dag mee naar het ziekenhuis toen ik geopereerd werd om de port-a-cath te laten plaatsen en mocht mij doodziek van de morfine opvangen in de hal. En komt graag en vaak langs voor de kids met afleidende spelletjes of om me te helpen. En lieve broer in het zuiden van het land maakte deze blog kant-en-klaar voor mij en steunt met veel wijze woorden en mindfulle gedachten als ik weer alle kanten opwieber met mijn angsten. En dan vangen ze alle drie ook nog de boys geregeld op als we naar het ziekenhuis moeten of ik te beroerd ben om moeder te zijn. Het mag wel eens gezegd worden hoe bijzonder, hoe fijn en hoe dierbaar dat is. Wat een mooie mensen het zijn! Wat een luxe dat is! Hoeveel ik van ze houd. Twee meter liefde! ❤️❤️❤️